3ـ 1ـ 32ـ نفي معرفت حصولي از حق و در عين حال اثبات نوعي معرفت شهودي از آن

نظر افلوطين نيز تا اندازه‌اي همين‌گونه است. (تفاوت او در بخش تفاوت‌ها تحت عنوان تنزيه مطرح خواهد شد.). وي نيز بر اين باور است كه آن‌چه دربارة او مي‌گوييم او نيست، نه او را مي‌شناسيم و نه مي‌توانيم درباره‌اش بينديشيم. (ر.ك. 14،3،5). در عين حال مي‌توان او را داشت و به تعبير ديگر، او را مشاهده كرد، بلكه با او متّحد گشت. اگر آدمي از هرچه بيروني است كناره بگيرد و همه‌چيز را از خود و درون خود بزدايد و آن‌گاه چشم به نظاره او بگشايد، پس از آن‌كه با او يگانه شد، مي‌تواند بازگردد و در حدّ توان خود از يگانگي خود براي ديگران سخن بگويد. (رك. 7،9،6). (ر.ك. همين نوشتار، 2ـ1ـ2؛ 2ـ1ـ6).