ذکر نعمت

دعای ابوحمزه ثمالی که منسوب به امام سجاد صلوات الله و سلامه علیه است، اوج ظهور عبودیت در بهترین شبها ـ شبهای رحمت ماه مبارک ـ است. 
این دعا، هم مظاهر متعددی بلکه بی‌شماری از اسمای الهی را تجلی داده و آشکار کرده 
و هم راه رسیدن به مظاهر و مجالی اسمای شریف خدای متعال را برای کسانی که اهل صیام و قیام هستند، نشان داده است.
 
 
 
آنهایی که سال‌های حدود 77 دانشجوی دانشگاه فردوسی بودند، خوب به یاد دارند. روحانی سیدی که امام جماعت دانشکده مهندسی بود و در طول سال روزهای یکشنبه درس‌هایی از خطبه متقین نهج البلاغه می‌گفت و در ماه مبارک، چشمه‌هایی از دعای ابوحمزه ثمالی از قلب خویش بر زبان شیرین و شیوایش که اندک لهجه‌ی شاهرودی هم داشت، جاری می‌کرد.
 
بعدها این جلسات قدری شکل منسجم‌تری به خود گرفت و از دانشکده‌های دیگر هم پای این درس‌ها می‌آمدند.
شرح خطبه متقین بعدها رسماً از سال 80 به‌صورت سلسله جلساتی در بسیج دانشجویی شروع شد و حدود 140 جلسه طول کشید.
از ماه مبارک سال 77 جلسات شرح دعای ابوحمزه در دانشکده مهندسی پا گرفت. اوایل به سختی استاد راضی شدند که درس‌ها ضبط شود. با کلی بهانه که بعدها از این درس‌ها استفاده می‌شود و برخی کلاس دارند، نمی‌توانند بیایند و علاقه دارند که از این درس‌ها بهره ببرند. خلاصه با شرط و شروط پذیرفتند.
خلاصه این قصه ده سال ادامه پیدا کرد و شد حدود 160 درس تا سال 1387.
گاهی در دانشکده مهندسی، گاهی الهیات و گاهی هم سعی بین این دو. این آخری هم که مرکز تربیت معلم شهید هاشمی نژاد.
از آن پس دیگر همچنان غرق تمنا مانده‌ایم و بی‌بهره از توفیق.
به یاد آن روزها که حلاوت کلام استاد را به جان نوش می‌کردیم و به دیدار جمالشان بار می‌یافتیم، گزیده‌ی سه سال آخر درس‌های ابوحمزه را در قالب سه نماهنگ تقدیم می‌کنیم.